Italiensk aften og innbrot i eige hus

I går hadde bebuarane i 3 Young Street staseleg middag i den ringe stova. Vår private kokk, Christoph, diska opp med herleg italiensk mat medan Beate og eg stod for vinen (som me av mangel på vinglas måtte drikke frå krus...). Gep, den nyinnflytta, forsynte kjøkkenet med ny steikepanne. Alle var veldig spente på kva for mat den tyske (og nyklipte) kompisen kånns skulle diske opp med. Han var nemleg svært gnien på opplysningar om kva som venta kånn - men guten kunne laga mat, han! Eg trur me må lure han te å kokkelere fleire gonger.




Då me hadde skrapa tellærkane og prata om alt og ingenting reiste Christoph ut til ein kamerat medan me andre blei heime og holdt vinen med selskap. Moroa hadde berre så vidt byrja. Gep ville ut å ta seg ein røyk rundt midnatt, og Beate og eg blei med ut så han ikkje skulle vere så einsam. Me satte utgangsdøra open og satte kånn ned på benken på verandaen ute. Frå intet kom eit vindkast og dytta døra att - og ja, me har smekklås - og nei, ingen hadde med seg nykkel.

Så sat me der, da. Iført tøflar og joggebukse medan temperaturen krøyp nedover. Betre vart det ikkje etter eg trakka i ei vassdemme då eg skulle prøve å dirke opp bakdøra med ein sykkelnykkel (det virka som ein god ide akkurat der og då). Me prøva så godt me kunne å bryte kånn inn gjennom vindauga til Beate og mitt sitt rom, men det nytta lite. Dei satt bom fast. Ytterdøra gjekk ikkje an å sparke inn (ja, me prøva faktisk). Etter å ha innsett nederlaget henta Gep og eg dunkar med varmt vatten frå vaskerommet i bakgården slik at me kunne halde varmen. Eg tør ikkje tenke på å teite me såg ut der me sat tri stykk på ein liten benk med beina oppi dunkar det tidlegare hadde vore sementblanding i. Der sat me tett omslynga og venta på at Christoph skulle komma heim. Det varte og det rakk, men ingen Christoph kom. Ingen av kånn hadde mobil heller, så me var rett og slett fortapte.




På eit tidspunkt vurderte me faktisk å knuse eit vindauge for å komma kånn inn. Etter å ha innsett at ulempene var ein god del større enn den eine fordelen, kunne me ikkje gjere anna enn å vente. Etter 2,5 timar med hutring og sutring fann Gep likevel ei løysing. Vindauget til rommet hans gjekk an å opne såpass mykje at ein person kunne komma seg inn. Gep lyfte meg opp - forhåpentlegvis utan at naboane registrerte det - og eg fekk kravla meg inn og opna døra ut. Me var redda!




Her endte natta for kånns del. Christoph kom heim ein halvtime seinare. Då låg eg godt under dyna og drømte om sykkelnyklar, sementspann og raudvin i kaffikrus.

Folkeskikk og slikt

Eg kjenner meg gammal. Det er like før eg utstyrer meg med paraply eller handveske slik at eg kan denge alle dei uforskamma ungdommane i skallen. Slik har eg blitt. Tante Pose. Eg sit i forelesningane på universitetet og irriterar meg over at folk ikkje kan halde kjeft når forelesaren pratar. Høglytte folk på bussen som brettar ut privatlivet sitt fær og gammal-dame-lampa til å blinke i hovudet mitt. Til jenta (type 14 år gammal) på bussen i dag: eg er fint lite interessert i å høyre om alkohol/pille-coctailen du drakk før du gjekk ut av huset. Informasjon om diverse prevensjonsmiddel er og ei smule i overkant av kva folk vil utsetjast for når dei tek kollektiv transport.

Har ein avtalt eit møte med ein professor som har knapt med tid klokka 13 så kjem ein klokka 13 og ikkje 13:15. Beate og eg trappa trufaste opp 12:55 medan våre iranske makkerar subba inn eit kvarter for seint. Da hadde me ikkje så mykje tid att. Fysj og fysj. Dagens ungdom!

Mammaen og pappaen min har heilt klart sprøyta huet mitt fullt av glansbilete av korleis folk skal te seg. Takk skal dekkan ha. No gjeng eg og irriterar meg grøn over alt mogleg. Eg er heldigvis ikkje den einaste som har blitt hjernevaska i heimen. Foreldra te Beate har tydelegvis ikkje gjort nokon dårlegare jobb.

Frå no av vert det kamferdrops, småkaker og kaffi for alle pengane. Skal vurdere å bytte ut brillene mine med ein litt strengare modell. Permanentrullar er bestilt og sundagshatten ligg berre og ventar på å bli bruka.

Når det nu er snakk om folkeskikk må eg få legge til; grisen flyttar ut. Snål tyskar flyttar inn:). Snål som i søt/grei/kosleg. Ikkje rar. I tilfelle nokken der ute ikkje skjønnær telemarksk. Ungdommen nå til dags gjer vel ikkje det.

Mark Fricker aka Lieutenant Anthony Palermo

"Lieutenant Anthony Palermo (Rick Rossovich) is at the top of the bike-patrol unit. He is positive about it that the problems on the beach can be solved peacefully and without violence. He´s always on duty and he stands up for his subordinate unconditionally".

De lurar kanskje på kvifor eg startar innlegget med vår alles (?) kjære Lieutenant Palermo frå Pacific Blue? Det har seg nemleg slik at vår kjære huseigar, Mark Fricker, liknar han på ein prikk. Kanskje prikk minus, men likevel ganske lik. Det einaste som manglar er 15-20 cm. på høgda. Til informasjon så er han gift og har to ungar (+/- 1). Eg har enno til gode å sjå han på sykkel, men eg mistenker at han driv litt sykkelpolitiarbeid på si. Det hadde nå i alle fall vore grueleg stas. I likhet med Palermo er Fricker fast bestemt på at alle problem kan løysast på ein fredleg måte. Eg har i alle fall ikkje opplevd noko anna. Skal prøve å snike eit fotografi av Mark i løpet av opphaldet her slik at dekkan kan sjå sjølve. Je for Pacific Blue.

Allsidig håndklede 2

Eg vil berre slå fast at eg sannsynlegvis hadde vore daud om eg hadde haldt pusten i vente på at Malcolm skulle fjerne håndkledet. Klokka er nå 01:31 og det ligg like forbaska framom kjøleskåpet.

Det allsidige håndkledet

Ein artig (eventuelt grueleg irriterande) ting ved å bu i kollektiv er alle dei ulike vanane/uvanane til dei ein bur med. Heilt til no har eg sett på håndkledet som eit hjelpemiddel for å få kropp og hår tørt, samt noko til å ligge på når ein er på badetur. I detta kollektivet brukast det til ein ting til (det skal seiast at dette berre gjeld Malcolm); golvklut. Ja, det stemmer. Hånkledet fungerar nemleg utmerka til å vaske både bad og kjøkken. Då Malcolm "vaska" badet for eit par veker sea (Beate og eg har satt opp ei slik fin vaskeliste) la eg merke til at han bruka eit hånklede til jobben. -Javel, tenkte eg, det er sikkert berre eit gammalt hånklede han likevel skal kaste. Eg ville i alle fall ikkje tørka meg med noko som har blitt dratt over baderomsskit (inkl. spy, Malcolm har hatt influensa....). Då han tømte mageinnhaldet ut over badegolvet enda ein gong litt seinare (han var så venleg å informere kånn om dette då han ville at me skulle sjå om han hadde fått tørka det skikkelig opp), bruka han same metoden. -Kanskje han har mange håndkle han skal kvitte seg med?

I dag var det kjøkkenet som Malcolm skulle ta seg av. No trur ikkje eg det er tilfeldig lenger; han bruka eit ljoseblått badehåndklede som såg forholdsvis nytt ut. Det er mogleg familien Bruce brukar denne smått tvilsomme metoden heime, det skal eg ikkje spekulere meir i, men eg landar nok heller på forklaring nr. 2; guten har absolutt ingen kunnskap/erfaring når det kjem til vasking. Når ein person må ha bruksanvisning for åssen ein skal vaske eit bad (skal eg vaske do? Dusjen? Åssen vaskar eg spegelen? Kan eg få vekk dei flekkane? etc.) er det noko som ikkje stemmer heilt. Guten er nå berre 20 år, men eg er da ganske sikker på at eg skulle finne ein god deil 20-åringar som veit kva ein golvklut er.

Det ljoseblå håndkledet ligg framleis på golvet ved kjøleskåpet. Eg lurar på når det forsvinn. Trur eg let vere å halde pusten.

Smattehelvete

Orsak, eg vet at slikt språk ikkje passar seg på trykk, men av og til er det naudsynt. Dei som kjenner meg har kanskje fått med seg at eg har store problemer med smatting. Eg vert ikkje berre LITT irritert og kvalm når eg ser/høyrer ein som eter med munnen så open at eg nesten kan sjå at maten vert blanda med magesyre. Kall meg gjønne intolerant, men eg kjenner sveitten renne nedover ryggen og brekningsrefleksen melde seg berre ved tanken.

Grunnen til at eg skriv dette her er vår kjære huskompis. Om det er australsk standard eller mangel på folkeskikk er eg ikkje sikker på, men guten et som ein gris. Ein glupsk gris. At han svergar til frukostblanding med mjølk gjer ikkje saka betre (slurp slurp...). Korleis maten i det heile kjem ned i spiserøyret er eit mirakel. Det er berre å sjå for seg korleis sikkel, mjølk og corn flakes strevar for å halde seg inne i den opne munnen og navigere seg vidare ned bak svelgemuskelen. Eg trur faktisk at vanlege folk (som i motsetning til meg kanskje ikkje er så oversensitiv overfor etelydar) og hadde fått problem med å vere i same rom som Hr. Gris. Lurar på om han snart skjønnar teikninga - eg flyktar kvar gong han setter seg ned for å eta. På den andre sida så er han ikkje den glupaste kniven i skuffen, så eg ser nok på fire lange månadar med smatteterror.

Eg måtte skrive dette ellers er det godt mogleg at eg hadde stappa fire par sokkar ned i halsen hans og gaffa godt igjen.