Ferie!

Naa er det lenge sea eg har oppdatert her, men eg har vore ute paa tur! Veldig aalreit aa ha desse siste vekene til aa reise.

Mamma, pappa, Henning og eg reiste fysst rundt i NSW ei veke eller saa. Til dei som har tenkt aa ta turen hit kan eg anbefale Blue Mountains. Fantastisk utsikt og mange fine stiar aa traske paa. Turen gjekk saa vidare til Goulburn, Canberra, Eden, Batemans Bay og Wollongong. Litt uheldig med veret dei siste dagane, men alt i alt ein kosleg runde. Tilbake i Sydney var det straalande sol, noko som ikkje hadde saa faelt mykje aa sei for meg daa eg fekk nyrebekkenbetennelse og laag stort sett inne paa hotellrommet. Sjukehuset eg var paa har for oevrig ok, sjoelv om dei krangla litt om naar eg burde sendast heim. Mannen ved sida meg snorka saa eg trudde eg skulle dette ut av senga, men med ein pillecoctail utom det vanlege vart det au rett saa taaleleg.

Vidare reiste eg, Henning og Beate til Cairns og snodde kaann nedover austkysten. I Cairns skulle me eigentleg paa kayakk-/snorkletur, men paa grunn av at den eine kayakkinstruktoeren ikkje dukka opp vart det ingen padling paa kaann. Me mistenker han for aa ha vore for fyllesjuk etter julebord. Men nok om det.

I Airlie Beach hoppa me paa ein seglbaat som frakta kaann kring Whitsunday Islands. Me gjekk i land paa ei strand som bestod av 98% silika. Den reflekterte allt ljos, saa den vart heller ikkje varm. Ganske moro! Litt snorkling vart det her au, men sikta var ikkje saa bra som oppe ved Revet.

Hervey Bay var neste stopp. Etter 13 timar paa Greyhoundbussen var me passe oedelagte i bak og nakke/rygg, men me klarte daa aa stable kaann saappass at me kom kaann ut te Fraser Island. Det er ei oey som har regnskogar, skilpadder, ferskvatn og dingoar. Pluss masse sand, saaklart. Bussen til Brisbane gjekk ikkje foer halv to paa natta, men me fekk lov aa sette kaann i oppholdsrommet paa hostellet der dei gav oss megavinglass (sikkert nermare null fire) for $2.

Campervanen henta me i Brisbane og cruisa nedover kysten. Nyttaarseftan feira me i Sydney. Det var ei spesiell oppleving! Mykje folk (mykje RARE folk), raatt fyrverkeri og generelt veldig livat. Me satte kaann ned paa ein fortaugskant paa The Rocks og kosa kaann med take away-oel. Fyrverkeriet vara i 12 minuttar og var heilt ubeskriveleg. $5 mill hadde det visst kosta, men skal ein tru avisene faer byen inn over $40 mill fraa dei sloesevillige turistane paa nyttaarseftan. God butikk...

I morgo reiser Henning heim att medan Beate og eg stikk vidare te New Zealand. Tjo og hei! Det blir moro!

Godt nytt aar te dykk alle!

Klem, Anlaug

Labben - ein plass der sola aldri skin

Denna bloggen har blitt ein aldri så liten klagevegg, så kvifor ikkje mate inn litt meir klaging? Detta forskningsopphaldet har eigentleg utvikla seg til det tragikomiske - ingenting (og då meiner eg faktisk INGENTING) fungerar som det skal.

Me kom ned hit i den trua at me skulle få kjøyre nokken eksperiment. Ulike problem har dukka opp og satt ein stoppar for dette. I dag sit me her, to dagar før me skal reise, med NADA. Ingenting, altså.

Som ein del veit har me venta fleire månadar på ein fillegass som skulle sendast frå USA. Gassen kom til slutt (kryss i taket), om enn med litt feil samansetjing. Pytt pytt. Me er ikkje så fine på det. Her om dagen var "alt" klart og me skulle sjekke varmetapen som me har surra rundt delar av utstyret. Det var ingen suksess. "Poff", sa det, og stikkontakten gjekk te Notodden. Etter detta sendte me fleir stikkontaktar til denna varme og ubehagelege plassen. Det vart røykutvikling og me bestemte kånn for å gje beng i heile opplegget. Varmetapen var ubrukeleg. Beate og eg skulle eigentleg ikkje drivi med den i det heile tatt. Kunne fått støt og brent opp (kanskje litt overdrivi det siste, men, men..).

Det meste med denna riggen e i grunn ubrukeleg og eg gidd ikkje liste opp alt her. PØKK!

I følge andre post graduater er det ganske vanleg at ingenting virkar her på UoN. Eg gler meg te fredag; da ska me ta toget tilbake frå skulen ein siste gong. Da ska eg vise finger'n te heile forbaska universitetet. For så tøff e eg nemlig.

Som om ikkje det var nok har eg i tillegg mista K-tasten på tastaturet mitt. Eller, eg har han, men eg fær han ikkje på att. Samma sak. BUhU!

Gla'sakar; fredag har me avslutning og skal slukke sorgene kånns med voksenbrus. Ludag ska det vere beach party (det er såklart meldt regn, men det er jau i regi av universitetet. Alt som skjer her er drit:)). Mamma og pappa kjem på måndag. Ferie, tjoho! Henning kjem fredagen etter. Endelig ska me oppleve Australia, ikkje berre strekningen te og frå det støgge universitetet (ja, eg er ganske lei).

Bis dann!

Venstrekøyring og gaffatape

Som sikkert dei fleste veit er det venstrekøyring i Australia. Det vil seie at det meste er motsett av det me europearar er van med. Me bur i eit bakvendt land. Det forklarar kanskje kvifor Geb, den tyske, mannlege barbiedokka eg he skrivi om før, reagerte slik han gjorde då han knerta den eine sidespegelen på bilen til Christoph. Normal oppførsel vil eg i alle fall ikkje kalle det.

Etter at det vart eit rom ledig i eit meir eller mindre tysk kollektiv nede i byen bestemte Geb seg at det var på tide å flytte (ein anna grunn var at Beate og eg var for "seriøse" og ikkje festa kvar dag). Me var i grunn ikkje så lei kånn for det, for det har vist seg at han er litt av ein egoistisk tosk. Han fekk låne bilen til Christoph til flyttelasset sitt, noko eg trur Christoph angrar litt på no. Til informasjon er avstanden mellom 3 Young Street og den nye bupælen til Geb mindre enn 1 km.

Då Christoph fekk att bilen sin la han merke til at den eine sidespegelen hang på halvt hold. Han spurte Gep korleis dette hadde skjedd og fekk til svar; "Oii! Det der har eg IKKJE sett! Det må ha vore nokken som har sparka det ned".. Desse sparkepøblane må ha gått grundig til verks, for dekka og felgane på samme sida hadde fått merker som likna mistenkeleg på "oi-der-var-det-ein-fortaugskant"- merker. Geb hadde eit godt svar til dette au. Det var nok ein anna bil som hadde skrapa borti når han hadde stått parkert. Mykje rart hender her nede, men eg har sett særs få bilar køyre på fortauget; bilen hadde nemleg ingen skader på den sida som hadde stått vendt mot gata.

Christoph sa til slutt at han syns Geb burde erstatte spegelen - bilen har han tenkt å selge før han reiser heim til Tyskland, og ein defekt spegel vil ikkje akkurat auke salsprisen. Dette tykte Geb var eit urimelig krav, men sa seg likevel villig til å fikse spegelen - med gaffatape. Geb meinte det vart for dyrt å fikse spegelen skikkelig, difor var tape så mykje betre. Eg er ein trufast tilhengar av gaffa (det e jau ikkje den ting som ikkje kan fiksast med denna vidundertapen), men dette var nå å gå litt over streken. Han kan heller gaffe sine eigne ting, t.d. dei utstikkans fiskeaugene sine. DET hadde nok blitt ei stor forbetring.

..og slik gjekk no dagan: gaffa! - verkstad! - gaffa! - verkstad! - GAFFA!...


Til slutt kjørte Christoph te den lokale bilmekkaren og fekk eit overslag. To hondre australske dollar for å fikse det gamle, noko meir for ein ny spegel. Snill som han er gjekk han for alternativ nummer 1. Svært så motvilling gjekk fiskeauger med på dette. Bilen skal fiksast før helga, så no vert det spanande å sjå når Christoph fær pengane sine. Nokken som vil setta pengar på ein særskilt dag?

Rottebikkjer, måker og andre skadedyr

Eg ser på meg sjølv som ein ganske dyrevennleg person. Det ville ikkje falle meg inn å slå ei fluge, og eg var i ei lang periode så snill at eg ikkje slo mugg heller (jau, det e faktisk det mygg heiter på gvarvsk). Maten eg et kjem stort sett frå planteriket, og eg tykkjer dyreplagarar skal kastas i torturkammer.

I dei seinare åra er det likevel enkelte dyrerasar som eg har utvikla eit slags hat for. Ta måker som eit døme.

Dei er glupske, stygge, irriterans og innpåslitne. Måkeskrik i det fjerne kan eg gå med på, men det kan lett erstattast av ein CD-spelar med måkeskrik. Eg hadde fått like mykje sommarkjensle av det. Måker setter eg i kategorien drittdyr. Gje meg eit gevær, ein sprettert eller til og meg eit blåserøyr og eg skal gjere mitt beste for å utrydde desse rottefuglane. Det samme gjeld byduer og dei rare fuglane her nede i Australia som høyrast ut som når ungar vert trakka på. Uuuuææææææææ. Grøss.



Så til dyra som verkeleg fær nakkehåra mine te å reise seg og augene te å smalne; rottebikkjene. Dei er små, dumme, bråkete og stygge. Det kan hende at dei høyrer til bikkjefamilien, men etter mi meining er dei meir lik på rottun. Me er så heldige at me har to av desse rottebikkjene til naboar. Dei skvakkar 24 timar i døgnet og held meg vaken når eg helst vil sova. Skvakkinga te desse rottene er så skingrande at eg er redd for at trommehinnene mine skal sprekke. I det siste har dei vore så aktive at eg har vurdert å mate dei sovepiller for å få dei te å halde kjeft. Problemet er berre at eg ikkje har sovepiller. Eg kunne ha bedt huseigaren om å isolere huset betre, men eg trur kanskje det ville vere eit urimeleg krav ettersom isolerte hus verkar vere ikkjeeksisterande i Australia. Difor har mesteparten av tida mi (som eg plutseleg har fått så mykje meir av ettersom natta har blitt korta ned til det halve) gått med til å pønske ut korleis eg kan bli kvitt udyra. Så langt har eg kommi opp med detta:

• vente på at Bamse, den passe store bikkja som og bur i gata, skal gå bananas og ete opp krypa (dette alternativet er kanskje det som er mest usannsynleg. De hadde skjønt det om de hadde tatt ein kikk på han)
  
• be om hardt vær - ein god vind ville sikkert blåse begge rottun te himmels (evt til den steikans varme motparten)
• "låne" litt prottispulver av Barbie (muskeltyskaren me bur med) og håpe at dei fær ei litt meir maskulin bjeffing
• gje dei innsovningspillene te Beate og satse på at dei har ein litt meir permanent effekt enn på oss menneske
  
• feike eit hundebitt og ringe dyrepolitiet
• blande rottegift inn i maten deira
• skyte begge beista (same metode som for måkun)
• sende dei te Kina med posten

Fleire forslag takast imot med stor takk. Døy møkkabikkjer. Døy.

Prosjektarbeid - eg he ei høne å plukke med deg..

Eg vil gjønne takke Reform 97 for at den har fått meg til å innsjå kva for menneske eg eigentleg er. Heilt frå den ulykksalige dagen då lererane på mellomtrinnet opplyste om at "frå no av skal me ha meir prosjektarbeid" har eg skydd denna reformen som pesten. Prosjektarbeid meg langt ned på ryggen. Prosjektarbeid har samme effekt på meg som homofile har på svogeren min (nå kan de jau gjette kven av dei eg snakkar om)..

Eg tykkjer eg har klart meg høvesvis bra, til tross for 11 år med prosjektterror. Prosjekt etter prosjekt har eg slitt meg gjennom. Diskusjonar om "ingenting" har eg deltatt i. Alt for mange gonger. Utforming av stygge powerpointpresentasjonar som etter mi meining berre har ein effekt på hjernen: Ctrl + Alt + delete.

Det er kanskje ikkje så vanskeleg å forstå at eg hatar prosjekt. Eller, eg hatar å jobbe med prosjekt med ANDRE folk. Det er dette Reform 97 har fått meg te å forstå. Eg likar rett og slett ikkje å forholde meg te andre menneske når eg jobbar. Har aldri gjort det og kjem sannsynlegvis aldri til å gjere det heller. Eg vil gjere ting på min måte i mitt tempo, utan å diskutere fram og tilbake i eit halvt år utan å komma fram te noko. Prosjektarbeid kan få meg til å mislike folk eg egentleg likar.

Kvifor skriv eg det her? Jo, prosjektarbeid er tydlegvis veldig populært i Australia. La kånn ha eit prosjekt som gjeng over heile forbaska semesteret, ja, vær så snill (iiidiot)! På fagevalueringa av Safety and Risk i fjor var det nettopp detta forbaska prosjektet folk var mindre nøgd med. Kva gjorde professoren kånns med det? Joda, han gjorde prosjektet enno større, den fjotten. Så no sitt eg, Beate, Amir og Soroush med eit helsikes pilotanlegg som ska analyseras for hasarder og anna tull. For min del kan heile anlegget gå i lufta.

Kan nokken forklare meg vitsen med at folk som absolutt ikkje likar å jobbe i prosjekt vert tvinga te det? Det eter meg opp innvendig og eg blir ikkje så triveleg å vere sammen med. "Det e så bra trening for arbeidslivet seinare"... Bah. Eg skal finne meg ein jobb som einsam labbrotte (slik som ho i NCIS) slik at eg slipper å komma på prosjekt med folk. "Eg tek gjønne ein kaffi sammen deg i lunsjen, eller når som helst egentleg, men eg skyt meg hell i foten enn å jobbe med deg". Ja, slik skal eg bli. Eventuelt kan eg bli ho rare i nabolaget som alle ungane er redde for.

Gjeng det an å slette Reform 97? Kan eg søkje disp frå Reform 97? Kan eg drepe Reform 97? Eg kunne ha gått i meg sjøl, men det e lettare å gå laus på Reform 97. Reform 97 meg langt inni Polen.

Barbie sine smarte utsegn om krig og fred og slikt..

Eg vil fortelje dekkan littegranne om Geb (aka Barbie) . Barbie er han tyske som erstatta Malcolm som dekkan kanskje har fått med dekkan. Me har lært kånn eitt og anna om denna guten. Ei klar forbetring har det blitt etter at Malcolm pakka sakene sine og strøyk på dør. Barbie er ryddig, blid og grei. Underhaldning gjer han kånn au. Han e nemleg ufrivillig morosam. Det er ikkje få gonger me har måtte begrave latterkicket i eit hosteanfall etter eitt av hans mange gullkorn. Engelsken hans e ganske dårleg, så me velger å tru at han ikkje eigentleg e stokk dum, men har litt vanskeleg for å uttrykke seg på eit framand språk.

Me skjøna ganske tidleg at ikkje Barbie var som alle andre. Eg har m.a. ikkje høyrt om folk som har "a headache in my knee". Kanskje det forklarar saken; at han faktisk har huet i kneet... Det må vere ein heil del værre enn den diagnosa ein doktor på jobben til mamma gav ein del middelaldrans damer; L.I.S. For dei uinvidde stenn det for Låra I Skoa ( altså litt i overkant tjukke leggar).

At gutar flest har litt problemer med å uttrykke kjenslene sine er ingen ukjend sak, men eg byrja å lure litt på om Barbie har fortrengt i overkant mange vonde hendingar då han, Beate og eg såg ein film for nokre veker sidan. Filmen handla om ein mann, opprinnleg frå Egypt, som vart kidnappa av C.I.A. mistenkt for å ha hjelpt ein terrorist. Han vart frakta til Egypt og torturert. Som dei fleste sikkert kan tenke seg er tortur noko ein helst vil unngå. Det var midt i dei verste torturscenene eg byrja å lure. Etter Egyptaren hadde fått så mange elektriske støt at han ikkje kunne stå på beina kom det frå den andre enden av sofaen: "this is not a good situation for him, I think..". Seier du det, Einstein?

Det e mange eksempel å komma med, men det som kanskje gjer meg i best humør er når han støvsugar. Guten e allergiker så han gjær det forholdsvis ofte. Når han støvsugar i gangen er den nermaste stikkontaken på rommet mitt. Viss eg sit på rommet mitt bankar han fint på, stiller seg opp i dørkarmen med støpselet i handa og spør "do you have engine?". Han varierar med å bytte ut "engine" med "power" og "energy". Ein skal ikkje beskylde guten for ikkje å vere oppfinnsam, men eg har da verken motor eller energi å låne vekk.


Ernæring er ein ting denna guten har peiling på. Eg måtte ta meg ei pause frå dei daglegdagse gjeremål då eg vart opplyst om at "you need engine for your brain. Food gives you engine". Jøss.

Eg vil avslutte med å sei at Barbie er ein veldig triveleg gut, han tenker mykje, er omtenksom og spør stadig "do you have something on your brain?". Faktisk, ja, eg trur det er ei fluge som tassar rundt på hjernen min.

Italiensk aften og innbrot i eige hus

I går hadde bebuarane i 3 Young Street staseleg middag i den ringe stova. Vår private kokk, Christoph, diska opp med herleg italiensk mat medan Beate og eg stod for vinen (som me av mangel på vinglas måtte drikke frå krus...). Gep, den nyinnflytta, forsynte kjøkkenet med ny steikepanne. Alle var veldig spente på kva for mat den tyske (og nyklipte) kompisen kånns skulle diske opp med. Han var nemleg svært gnien på opplysningar om kva som venta kånn - men guten kunne laga mat, han! Eg trur me må lure han te å kokkelere fleire gonger.




Då me hadde skrapa tellærkane og prata om alt og ingenting reiste Christoph ut til ein kamerat medan me andre blei heime og holdt vinen med selskap. Moroa hadde berre så vidt byrja. Gep ville ut å ta seg ein røyk rundt midnatt, og Beate og eg blei med ut så han ikkje skulle vere så einsam. Me satte utgangsdøra open og satte kånn ned på benken på verandaen ute. Frå intet kom eit vindkast og dytta døra att - og ja, me har smekklås - og nei, ingen hadde med seg nykkel.

Så sat me der, da. Iført tøflar og joggebukse medan temperaturen krøyp nedover. Betre vart det ikkje etter eg trakka i ei vassdemme då eg skulle prøve å dirke opp bakdøra med ein sykkelnykkel (det virka som ein god ide akkurat der og då). Me prøva så godt me kunne å bryte kånn inn gjennom vindauga til Beate og mitt sitt rom, men det nytta lite. Dei satt bom fast. Ytterdøra gjekk ikkje an å sparke inn (ja, me prøva faktisk). Etter å ha innsett nederlaget henta Gep og eg dunkar med varmt vatten frå vaskerommet i bakgården slik at me kunne halde varmen. Eg tør ikkje tenke på å teite me såg ut der me sat tri stykk på ein liten benk med beina oppi dunkar det tidlegare hadde vore sementblanding i. Der sat me tett omslynga og venta på at Christoph skulle komma heim. Det varte og det rakk, men ingen Christoph kom. Ingen av kånn hadde mobil heller, så me var rett og slett fortapte.




På eit tidspunkt vurderte me faktisk å knuse eit vindauge for å komma kånn inn. Etter å ha innsett at ulempene var ein god del større enn den eine fordelen, kunne me ikkje gjere anna enn å vente. Etter 2,5 timar med hutring og sutring fann Gep likevel ei løysing. Vindauget til rommet hans gjekk an å opne såpass mykje at ein person kunne komma seg inn. Gep lyfte meg opp - forhåpentlegvis utan at naboane registrerte det - og eg fekk kravla meg inn og opna døra ut. Me var redda!




Her endte natta for kånns del. Christoph kom heim ein halvtime seinare. Då låg eg godt under dyna og drømte om sykkelnyklar, sementspann og raudvin i kaffikrus.