Venstrekøyring og gaffatape

Som sikkert dei fleste veit er det venstrekøyring i Australia. Det vil seie at det meste er motsett av det me europearar er van med. Me bur i eit bakvendt land. Det forklarar kanskje kvifor Geb, den tyske, mannlege barbiedokka eg he skrivi om før, reagerte slik han gjorde då han knerta den eine sidespegelen på bilen til Christoph. Normal oppførsel vil eg i alle fall ikkje kalle det.

Etter at det vart eit rom ledig i eit meir eller mindre tysk kollektiv nede i byen bestemte Geb seg at det var på tide å flytte (ein anna grunn var at Beate og eg var for "seriøse" og ikkje festa kvar dag). Me var i grunn ikkje så lei kånn for det, for det har vist seg at han er litt av ein egoistisk tosk. Han fekk låne bilen til Christoph til flyttelasset sitt, noko eg trur Christoph angrar litt på no. Til informasjon er avstanden mellom 3 Young Street og den nye bupælen til Geb mindre enn 1 km.

Då Christoph fekk att bilen sin la han merke til at den eine sidespegelen hang på halvt hold. Han spurte Gep korleis dette hadde skjedd og fekk til svar; "Oii! Det der har eg IKKJE sett! Det må ha vore nokken som har sparka det ned".. Desse sparkepøblane må ha gått grundig til verks, for dekka og felgane på samme sida hadde fått merker som likna mistenkeleg på "oi-der-var-det-ein-fortaugskant"- merker. Geb hadde eit godt svar til dette au. Det var nok ein anna bil som hadde skrapa borti når han hadde stått parkert. Mykje rart hender her nede, men eg har sett særs få bilar køyre på fortauget; bilen hadde nemleg ingen skader på den sida som hadde stått vendt mot gata.

Christoph sa til slutt at han syns Geb burde erstatte spegelen - bilen har han tenkt å selge før han reiser heim til Tyskland, og ein defekt spegel vil ikkje akkurat auke salsprisen. Dette tykte Geb var eit urimelig krav, men sa seg likevel villig til å fikse spegelen - med gaffatape. Geb meinte det vart for dyrt å fikse spegelen skikkelig, difor var tape så mykje betre. Eg er ein trufast tilhengar av gaffa (det e jau ikkje den ting som ikkje kan fiksast med denna vidundertapen), men dette var nå å gå litt over streken. Han kan heller gaffe sine eigne ting, t.d. dei utstikkans fiskeaugene sine. DET hadde nok blitt ei stor forbetring.

..og slik gjekk no dagan: gaffa! - verkstad! - gaffa! - verkstad! - GAFFA!...


Til slutt kjørte Christoph te den lokale bilmekkaren og fekk eit overslag. To hondre australske dollar for å fikse det gamle, noko meir for ein ny spegel. Snill som han er gjekk han for alternativ nummer 1. Svært så motvilling gjekk fiskeauger med på dette. Bilen skal fiksast før helga, så no vert det spanande å sjå når Christoph fær pengane sine. Nokken som vil setta pengar på ein særskilt dag?

Rottebikkjer, måker og andre skadedyr

Eg ser på meg sjølv som ein ganske dyrevennleg person. Det ville ikkje falle meg inn å slå ei fluge, og eg var i ei lang periode så snill at eg ikkje slo mugg heller (jau, det e faktisk det mygg heiter på gvarvsk). Maten eg et kjem stort sett frå planteriket, og eg tykkjer dyreplagarar skal kastas i torturkammer.

I dei seinare åra er det likevel enkelte dyrerasar som eg har utvikla eit slags hat for. Ta måker som eit døme.

Dei er glupske, stygge, irriterans og innpåslitne. Måkeskrik i det fjerne kan eg gå med på, men det kan lett erstattast av ein CD-spelar med måkeskrik. Eg hadde fått like mykje sommarkjensle av det. Måker setter eg i kategorien drittdyr. Gje meg eit gevær, ein sprettert eller til og meg eit blåserøyr og eg skal gjere mitt beste for å utrydde desse rottefuglane. Det samme gjeld byduer og dei rare fuglane her nede i Australia som høyrast ut som når ungar vert trakka på. Uuuuææææææææ. Grøss.



Så til dyra som verkeleg fær nakkehåra mine te å reise seg og augene te å smalne; rottebikkjene. Dei er små, dumme, bråkete og stygge. Det kan hende at dei høyrer til bikkjefamilien, men etter mi meining er dei meir lik på rottun. Me er så heldige at me har to av desse rottebikkjene til naboar. Dei skvakkar 24 timar i døgnet og held meg vaken når eg helst vil sova. Skvakkinga te desse rottene er så skingrande at eg er redd for at trommehinnene mine skal sprekke. I det siste har dei vore så aktive at eg har vurdert å mate dei sovepiller for å få dei te å halde kjeft. Problemet er berre at eg ikkje har sovepiller. Eg kunne ha bedt huseigaren om å isolere huset betre, men eg trur kanskje det ville vere eit urimeleg krav ettersom isolerte hus verkar vere ikkjeeksisterande i Australia. Difor har mesteparten av tida mi (som eg plutseleg har fått så mykje meir av ettersom natta har blitt korta ned til det halve) gått med til å pønske ut korleis eg kan bli kvitt udyra. Så langt har eg kommi opp med detta:

• vente på at Bamse, den passe store bikkja som og bur i gata, skal gå bananas og ete opp krypa (dette alternativet er kanskje det som er mest usannsynleg. De hadde skjønt det om de hadde tatt ein kikk på han)
  
• be om hardt vær - ein god vind ville sikkert blåse begge rottun te himmels (evt til den steikans varme motparten)
• "låne" litt prottispulver av Barbie (muskeltyskaren me bur med) og håpe at dei fær ei litt meir maskulin bjeffing
• gje dei innsovningspillene te Beate og satse på at dei har ein litt meir permanent effekt enn på oss menneske
  
• feike eit hundebitt og ringe dyrepolitiet
• blande rottegift inn i maten deira
• skyte begge beista (same metode som for måkun)
• sende dei te Kina med posten

Fleire forslag takast imot med stor takk. Døy møkkabikkjer. Døy.